Szkoda, że kibice nie mogli tego widzieć na własne oczy. Naprawdę, walczyliśmy z wielką Unią jak równy z równym, będąc o krok od jej pokonania. Aż wierzyć się nie chciało, patrząc na ostatnie 2,5 minuty, gdy Marek Ziętara odważnie ściągnął bramkarza, a jego podopieczni zaatakowali z takim jadem, że cała Unia strzegła dostępu do swojej bramki, drżąc, aby nie stracić prowadzenia. To był naprawdę piękny widok.
Ale ja wrócę do wygranego meczu w Krakowie. Ktoś mi na FB zwrócił uwagę, że przegiąłem, określając wygraną sanoczan słowem "sensacja". Przyznałem, że trochę poniosły mnie emocje, ale kiedy to przemyślałem to na chłodno, dochodzę do wniosku, że miałem prawo użyć określenia "sensacja". Bo porównajmy budżet obydwu klubów, popatrzmy na skład Cracovii, w którym gra 11-12 obcokrajowców i dodajmy do tego, że graliśmy pod Wawelem, w jaskini smoka, gdzie nikomu nie jest łatwo.
Sanockiej młodzieży nawet smok nie był straszny. Zagrali bardzo mądrze taktycznie, z kontry i to w połączeniu z walką, jaką podjęli, wystarczyło, aby pokonać faworyta! W tym momencie przypomina mi się sytuacja sprzed 5-6 lat, kiedy to sanoczanie mieli znakomity bilans pojedynków z Cracovią, wygrywając z nią mecz za meczem. Po czwartym, czy piątym naszym zwycięstwie, podczas konferencji prasowej zapytałem trenera Rudolfa Rohacka: "czy nie ma pan kompleksu Sanoka?" Nie wytrzymał! Wściekły wstał i wyszedł z sali. Wspominając tamto zdarzenie, nie sądziłem, że jeszcze może zdarzyć się tak, że powtórzę trenerowi Rohackovi to pytanie. Ciekawe, czy będzie pamiętał, że już go kiedyś słyszał?